برای آشنایی، ابتدا خلاصه وضعیت مذاکرات:
طرف ایرانی به دنبال کم کردن فشارهای تحریم است و حتی الامکان از دست ندادن امتیاز غنی سازی هسته ای. از طرف دیگر قدرتهای جهان هم ایران را -به هیچ عنوان- دارای بلوغ لازم جهت داشتن چنین تکنولوژی نمی دانند و با مذاکره سعی در گرفتن این امتیاز از ایران دارند و در مقابل برای تشویق ایران، کم کردن بار تحریم و یا روند تحریم گذاری را پیشنهاد می دهند. که اگر ایران صداقت لازم را بخرج داد بعد از مدتی تحریم های وضع شده را هم لغو کنند.
تا اینجای کار موضوع مشخص است و نکته خاصی ندارد اما اینکه چرا طرف های غربی با ایران به نتیجه نمی رسند و چرا نه ایران پیشنهادات غرب را می پذیرد و نه غرب پیشنهادات ایران را، بر می گردد به فضای ذهنی و تفاوت های فرهنگی دوطرف گفتگو.
به این معنی که مذاکره کننده غربی بر اساس واقعیات و مشاهدات عینی خود تصمیم می گیرد اما مذاکره کننده ایرانی بر اساس خواسته ها و رویاهایش!
به عبارت دیگر، مشکلات اقتصادی ناشی از تحریم ها، فشار خرد کننده ای به اقتصاد و مردم ایران وارد می کند. تمامی سیستم های اطلاعاتی و خبررسانی غربی از مشکلات بیش از حد این تحریم ها گزارش می کنند و به تناسب با این فشارها گروه های مذاکره کننده غربی بسته های پیشنهادی خود را تنظیم می کنند و در مقابل ایران می گذارند. بدیهی است در هر مقطع این بسته ها دارای مقدار کمتری مشوق در ازای گرفتن امتیاز غنی سازی است.
اما طرف ایرانی -برخلاف طرف غربی- اولا چندان اهمیتی به شرایط فعلی جامعه و اقتصاد نمی دهد و ثانیا فشارهای وارده به مردم را کمتر از حد واقعی تخمین می زند و ثالثا احتمال شدیدتر شدن تحریم ها را کمتر از حد پیش بینی تصور می کند.
بنابر این تصورات، خواسته طرف ایرانی گرفتن مشوق بیشتر در ازای دادن امتیاز غنی سازی است.
در طول این مذاکرات همیشه انتظار طرف ایرانی گرفتن پیشنهاداتی حداقل به میزان مذاکره قبلی است. و بدلیل وضعیت رو به بدتر شدن اقتصاد ایران و وضع تحریم های جدید، هر بار طرف غربی از میزان مشوق های پیشنهادی اش کمتر میکند!
به نظر می رسد این روند در سلسله مذاکرات یکسال اخیر گروه 5+1 با ایران ادامه داشته است.
نمونه واضح این اظهارات هم اخیرا از زبان علا الدین بروجردی، رییس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شنیده می شود که می گوید: "خواسته غربی ها با امتیازات پیشنهادی به ایران تناسب نداشت".
که نشان می دهد طرف ایرانی انتظار دارد در ازای تعلیق غنی سازی(خواسته قطعی غرب)، سبدی پر از هدایا و مشوق ها را دریافت کند.
شخصا پیش بینی میکنم در آینده -نسبتا دور- طرفی که کوتاه خواهد آمد جمهوری اسلامی است که ناچار به واقع بینی شده و البته در آن زمان حق هسته ای اش را در ازای کمترین امتیازات واگذار خواهد کرد.
این مذاکرات به تنهایی نشان دهنده عمق بی خردی "دستگاه دیپلماسی خارجی جمهوری اسلامی" و "تصمیم گیرندگان داخلی" است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر