خبر اعدام 47 نفر در عربستان به یکباره منتشر می شود. در حالی که تمامی کشورهای غربی و روسیه تلاش دارند به موضع مشترکی در اتمام بحران سوریه برسند و چانه زنی برای تعیین آینده سوریه بالاگرفته است.
نگاهی به وضعیت جنگ در سوریه به بازشدن معمای اقدام یکباره عربستان کمک می کند. ماههاست که چه داعش و چه سایر نیروهای نزدیک به مواضع عربستان در حال عقب نشینی یا معامله با حکومت اسد هستند و دولت عربستان برخلاف جنگ موفق نفتی علیه روسیه و ایران، در زمین جنگ سوریه، چندان پیشرفتی در مقابل آنها ندارد. حتی برگزاری کنفرانسی در عربستان برای یکی کردن مواضع گروه های مخالف دولت اسد، بیشتر از آنکه متحد کننده مواضع مخالفان باشد موجب سرخوردگی و ناامیدی این گروه ها در میدان جنگ است. چرا که آنها متوجه شدند بزودی باید اسلحه را کنار بگذارند و دیگر از حمایت نظامی عربستان و متحدانش خبری نخواهد بود.
در این شرایط اتمام محتوم جنگ داخلی در سوریه، عایدی چندانی برای عربستان نخواهد داشت و دوباره ایران -یا روسیه- می تواند با برقراری صلح و سرکار بودن دولت اسد، اوضاع را به نفع خود تمام کند. و همانطور که قبلتر گفته شد، دولت اسد بیش از پیش به دامن حامیانش خواهد غلتید.
در حالت فعلی رفتن بشار اسد به عنوان پیش شرط مذاکرات تقریبا حذف شده و حتی به نظر می رسد در دوران انتقال و پیش از رای گیری سراسری در سوریه، حکومت موقت با حضور او تشکیل شود. این نشان می دهد که اولویت غرب در رفتن بشاراسد دیگر مانند قبل مهم نیست و دولتهای غربی هم دولت سکولار متمایل به ایران یا روسیه اسدی را به ادامه جنگ یا حکومت مخالفان تندروی اسلامی ترجیح می دهند. چیزی که برخلاف موضع و تمایل عربستان در منطقه است.
با این توضیحات برای عربستان اعدام 47 نفر از جمله شیخ نمر در این برهه تاریخی یک بازی برد-برد است. چرا که عربستان بوضوح با طرز فکر آیت الله خامنه ای و تندروهای اطراف او آشناست و احتمال می داد که ممکن است سفارت عربستان مورد هجوم لباس شخصی ها قرار بگیرد و خبرش در صدر اخبار جهان بنشیند، این خود اولین برد عربستان در پوشاندن موضوع اعدامِ گروهی مخالفانش است و دوم این اقدام " تسخیر سفارت" از سمت غرب نوعی تداعی رفتارهای بی منطق جمهوری اسلامیست دقیقا در زمانی که تمام دولت و بخشی از حاکمیت ایران تلاش دارد چهره جدیدی از حکومت ایران تصویر کند که نه تنها به خلع سلاح اتمی منجر شده که بتواند راه را برای سرمایه گذاری و روابط مشترک با غرب باز کند.
عربستان با توجه به پیش بینی حمله به سفارت، تمام کارکنان سفارت را از محل سفارتخانه خارج کرده بود و اینچنین هیچ آسیبی به هیچ شخص سعودی نرسید و در کمتر از 24 ساعت کل کارکنان دیپلماتیکش را از ایران خارج کرد. همینطور با یک ژست موجه سیاسی دیپلمات های ایران را به اخراج 48 ساعته از عربستان فراخواند. در حالی که دولت ایران سردرگم -پلیس- در ساعتهای اولیه حادثه نمی دانست که جلوی لباس شخصی ها را بگیرد یا نگیرد!
به زبان ساده تر می شود گفت که عربستان به غرب می گوید، فریب ایران دوره پسا تحریم را نخورید. درست است که ایران تسلیم فشارهای تحریم شد و دست از برنامه هسته ای اش برداشت اما ماهیت این حکومت و رهبر انقلابی همچنان همان است که در 34 سال پیش دیدید و ما هم مانند شما -مثل حادثه سفارت- در یک جبهه و موضع مشترک هستیم. به همان نسبت حضور ایران و متحدان ایران مانند بشاراسد خطری برای امنیت غرب و خصوصا اسراییل هستند و علیرغم جنگ نفتی با کمپانی های امریکایی ما همچنان نزدیک ترین متحد منطقه ای شماییم.
از سوی دیگر واکنش دولت روحانی و شخص او در محکوم کردن حمله طرفداران رهبر به سفارت عربستان اولا که بسیار دیر بود و ثانیا بسیار "معتدل و مبهم". تنها همین حادثه چالش بسیار جدی در روابط خارجی ایران ایجاد کرد و این سنگی است که حسن روحانی، جواد ظریف و تیم دیپلماسی ایران باید از جلوی پایش بردارد. آنهم در مسیری که به خودی خود سنگلاخ است و هموار کردن راه ارتباط با جهان آزاد با حضور آیت الله ها در ایران خود حدیث مفصلیست.
پی نوشت:
1- حماقت "حمله به سفارت" با شعار "حرکت انقلابی" تبدیل به یک ابزار خوب سیاسی برای کشورهای عاقل جهان شده که روابطشان را با این اهرم با ایران کم و زیاد کنند و براحتی برای هر دولتی در ایران چالش ایجاد کنند.
2- هر "حرکت جاهلانه ای" در ایران با عنوان "حرکت انقلابی" نامگذاری شده/می شود و رهبر با افتخار خود را یک فرد "انقلابی" می داند!
3- دولت عربستان با این اعدام گروهی علاوه بر خلاص شدن از دست معترضان بالقوه اش، یک اعتبار هم به دولت اوباما داد با توجیه و خارج کردن طرح محدودیت روادید برای ایرانیان از توجه اذهان!
4- در تصویر بالا بجای ماتادور می توان تصویر عادل الجبیر را تصور کرد، همان فردی که چند سال پیش حکومت ایران قصد ترورش را در خاک امریکا داشت که عملیات لو رفت و خنثی شد!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر