بسیار از شنیدن خبر آتش سوزی در دبستان دخترانه روستای شین آباد متاثر شدم. مشکلی که بارها تکرار شده و علیرغم مشکلات و تبعات بسیار پیچیده راه های پیشگیری ساده، کم هزینه و رایگانی دارد.
اصلا قابل تصور نیست سیاهی آینده خانواده و دخترانی که در سنین کودکی دچار چنین حوادثی میشوند. علی الخصوص که متاسفانه این اتفاقات در محیط هایی اتفاق می افتد که کم برخوردار از نظر اقتصادی و به تبع آن از نظر فرهنگی و اجتماعی هستند و همگی میدانیم که مشکلات دختر بودن و خصوصا معلولیت تا چه حد بزرگتر و رنج آورتر است در این جوامع عقب مانده تر.
بگذریم هرچه که بخواهم از عمق فاجعه و نهایت مشکلات بگویم کم گفته ام و شما هم کم نشنیدید. اما نکته ای که در این میان جا مانده این است که جلوگیری از اینچنین حوادثی کار سختی نیست و حتی نیاز به دستگاه های پیشرفته و غیره ندارد.
اکثر تحلیل ها، فقر اقتصادی و رسیدگی نکردن حکومت به وضع مناطق محروم را دلیل این مشکل میدانند. نه اینکه توسعه نباید باشد اما حتی اگر توسعه اقتصادی هم نباشد این چنین فجایعی مثل زلزله نیست که راه پیشگیری نداشته باشد یا گران باشد.
خیلی ساده: اگر معلم آن کلاس به محض شروع خطر و مشاهده مشکلی در بخاری کلاس بجای تعلل و تلاش برای نجات بخاری برای خروج دانش آموزان اقدام کرده بود قطعا حادثه در حد چند صد هزار تومن تمام شده بود.
نداشتن اطلاعات و آموزش کافی به معلمان و کلا تمام افرادی که با جمعیت انسانی سر و کار دارند بزرگترین خطر است. اینکه معلمان مدارس -خصوصا مناطق محروم- بدانند که در هنگام مواجه شدن با هرخطری اعم از آتش سوزی باید چگونه رفتار کنند در پیشگیری از حوادث موثر است.
این مساله به غیر از سایر تمهیدات ارزان قیمت دیگر مثل جهت بازشدن درهای ساختمان های عمومی به بیرون یا حتی استفاده از بخاری های سالم و استاندارد است یا حداقل کپسول آتش نشانی (گرچه گفته شده که بوده) . حتی گزارش شده آن منطقه دارای لوله کشی گاز بوده و هنوز معلوم نیست چرا مدرسه روستا گاز کشی نشده است.
در نهایت اینکه باید پذیرفت که ایران کشوری جهان سوم است و نمیتوان انتظار داشت که در توسعه اقتصادی مثل کشورهای پیشرفته باشد مثلا کلاسهایش دارای سیستم تشخیص دود یا سیستم گرمایش مرکزی اما این کمبود هم دلیلی نیست که بخواهیم چنین حوادثی را توجیه کنیم و درپوش بگذاریم.
یک معلم آموزش دیده براحتی میتواند از پس رفع چنین خطراتی برآید.
شاید حادثه سال گذشته چابهار که بر اثر اتصالی سیم برق کولرگازی رخ داد کمتر مشکلِ نبود امکانات باشد و نشان دهد که نیروی انسانی آموزش ندیده بزرگترین مقصر در این نوع حوادث است.
و در نهایت سیستم آموزشی که با بی مسئولیتی، به آموزش کارکنان و معلمان در شرایط بحرانی توجهی نمی کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر