آیت الله خامنه ای بازهم در موضع ضعف

سخنرانی آشفته اخیر آیت الله خامنه ای فضای رسانه ای را در نوردیده و شاید بتوان به آن لقب ناهمگون ترین سخنرانی آیت الله خامنه ای بعد از نمازجمعه خرداد 88 داد.

مشابه صحبت هایی که او در کمال استیصال در مقابل مردمی که خواهان تغیر نتایج انتخابات بودند ایراد کرد و نهایتا با احساساتی کردن فضا، از "جسم و جان" خودش مایه گذاشت و فجایع روز بعد از آن اتفاق افتاد و سایر حوادث که بهتر می دانید.

این بار اما آیت الله خامنه ای با اینکه تحت فشار است اما توانی برای استفاده از هیچ اهرم قدرتی ندارد، و با همان لحن ملایم و ضعیف و همچنان بد بینانه، بیچارگی اش را نمایش می دهد. نه دیگر ساختار هسته ای اش شعبده ای برای نمایش دارد و نه بازوی نظامی اش بالاخص "سپاه قدس" توانی برای قدرت نمایی دارد. با نبود "دلارهای نفتی"، دستاوردهای تکنولوژیکی سپاه به فیلم های مجعول هواپیماهای مدل و گاه گدار آتش کردن موشک های بالستیک به اسم "تکنولوژی فضایی" محدود شده و حتی رزمایش های پرطمطراق هم از دستور کار خارج است. وضعیت سپاه قدس و حزب الله لبنان و مزدوران عراقی هم بهتر نیست، دستگاهی که با پولهای بی حساب نفتی گسترش یافته بود و حمایت جلب می کرد، در حداقلی از آمادگی جهت مقابله احتمالی با داعش خلاصه شده، چه در جبهه شرق عراق و چه درسوریه. حتی کُری خوانی های سرداران سپاه به اسراییل جهت تلافی کشته شدن "سردار ایرانی" هم نهایتا با خون بهای چند "سرباز اسراییلی" تمام شد.

در 25 سال حکومت آیت الله خامنه ای، هیچگاه اینطور جمهوری اسلامی در تنگنای اقتصادی و تحریم روابط خارجی قرار نداشته و رهبری اشتباه او و پافشاری کودکانه اش بر داشتن انرژی هسته ای که به زعم خود می خواست حاشیه امنیتی برای "نظام" ایجاد کند، نه تنها به بن بست رسیده که حیاتش را نیز تهدید می کند. او نیز مانند هر دیکتاتور دیگری از اذعان "پافشاری بر اشتباهش" وحشت دارد و بعید است بتواند با این "حقارت" ای که غربی ها می خواهند به او "دیکته" کنند کنار بیاید.

آنقدر ذهن رهبر بدلیل تحقیر ناشی از پذیرش اشتباه و دست خالی اش از هرگونه واکنش متقابل آشفته است که مانند کودکی که در دعوایی کتک خورده، زورمندان را به آینده نامعلوم حواله می دهد و اروپا را به تحریم "گاز آینده" تهدید می کند! بدون آنکه حتی به عواقب این صحبت های خود فکر کند. چرا که اگر فرض کنیم که او همچین وسوسه ای در ذهن داشته باشد، اولا این نیت کینه جویانه نیازی به ذکر در مجامع عمومی ندارد، و ثانیا بدترین زمان ممکن برای ابراز آن دقیقا همین امروز است که پای غرب بر گلوی "نظام" است و هر حرکت بیجا می تواند رسیدن به توافق و بازکردن راه تنفس -لغو تحریم- را سالها به عقب بیندازد.

اما خبر خوب آن است که در پس این بیچارگی و تهدیدهای پوچ آیت الله خامنه ای فشار عظیمی نهفته که نشان از توافق و قبول شرایط غرب دارد. چرا که حداقل در 10 سال گذشته و در جریان مذاکرات هسته ای هیچگاه چنین مشغولیت ذهنی از آیت الله دیده نشده بود و وی بیشتر برای سرگرمی و کاغذپاره و سر دواندن غربی ها نماینده ای برای صحبت با آنها می فرستاد. این فشار و دیکته ای که رهبر از آن حرف می زند یعنی قبول بند به بند شرایط، آن هم در حالی که در ازای آن قرار نیست وضعیت به شکل سابق برگردد بلکه غرب تنها اندکی فشار تحریم ها را کم خواهد کرد که تنها هوایی به ریه نظام برسد و این همان نام "تحقیر" را همراه دارد که خود آیت الله به اسم "تحقیر ملت ایران" از آن نام می برد.

در همین سخنرانی او همچنان به مجموعه ای از راهکارهای بهبود اقتصاد اشاره می کند مانند رشد بخش خصوصی و گردش چرخ اقتصاد دولت با مالیات مردم و حمایت از تولید داخلی و... که از روحانی به سن او که به تازگی با مفاهیم مدرن دانش، اقتصاد و اوضاع کشورهای دیگر آشنا شده بیشتر از این انتظار نمی رود. اما همین مفاهیم درست چون که از دهان او بیرون می آید مورد پذیرش مردم قرار نمی گیرد علی الخصوص که بیت رهبری مالک یا ذی نفع در بزرگترین مجموعه های اقتصادی کشور است که از هرگونه حسابرسی، مالیات، و حتی نظارت خارج هستند.
تنها شرط پذیرش صداقت آیت الله در راهکارهای بهبود اقتصاد، برداشتن اولین قدم از سوی خود وی در بازکردن دست رسانه ها و مراجع قانونی برای نظارت بر این سازمان ها و مسئول کردن آنها در پرداخت بزرگترین حجم از مالیات های پرداختی به دولت است.

نهایت آنکه با وضع کنونی پرونده هسته ای به تاریکخانه تاریخ سپرده خواهد شد و دیگر نامی از "حق مسلم ما" و گرانترین تاسیسات هسته ای تاریخ که پیچ هایش به قیمت "از بین رفتن سرمایه های ایران" بسته شده، برده نخواهد شد.

اینکه روابط ایران چقدر بتواند با امریکا بهبود یابد به مقدار زیادی به مقامات امریکایی بستگی دارد، چرا که دولت روحانی به عنوان وصلت دهنده، بیشترین اشتیاق و اختیار را در این زمینه داشته و تقریبا از حداکثر فرصت ها استفاده کرده. اما علاوه بر منفعت برندگان داخلی از نبود ارتباط میان ایران و جهان، کشورهای منطقه بخصوص عربستان، اسراییل و ترکیه تا حد امکان سنگ اندازی خواهند کرد جهت جلوگیری از بهبود وضعیت ایران، برداشته شدن تحریم ها و رشد اقتصادی، که مانند همیشه تاریخ حمایت خودفروختگانی از داخل را نیز همراه دارند.

پی نوشت:
1- به نظر می رسد آیت الله خامنه ای یک نقطه ضعف حیاتی دارد و آن تعدد گزارش ها و اخبار بد رسیده به او است. که اینطور کلافه اش کرده و مانند هر انسان دیگری تلاش برای خلاصی از این وضعیت می کند. مشخصا نقش دولت روحانی در به هم زدن آسایش و فکر آیت الله قابل انکار نیست!
2- از الزامات دیکتاتوری پذیرش و تحمل شنیدن تمامی گزارش ها به حجم"یک مملکت" و تصمیم گرفتن بجای نهادهای مدنی و برنیاشفتن از انبوده خبرهای بد است. حتی اگر زبانی برای عذرخواهی از اشتباهات تصمیم گیری وجود نداشته باشد.